ΙΣΤΟΡΙΚΑ

   Ο Αριστοφανης (Βάτραχοι 503-507) λέει πως ο Ηρακλής, '' ηψε κατερικτων χυτρας ετνους δύο ή τρεις ''(ναι, οι αρχαίοι αναφέρουν την ύπαρξη χυτρας τότε που ο Ηρακλής έτρωγε την αγαπημένη του φασολάδα).

   Οι Σπαρτιατες δε προτιμούσαν ιδιαίτερα τους φασηλούς. Στα χωριά της Λακεδαίμονος την προτιμούν μέχρι σήμερα αντί για άλλα όσπρια. Την συνοδεύουν συνήθως με μικρά ψάρια όπως σαρδέλα.

   Ο Απικιος (V. VIII) προτείνει φασόλια βραστά μαγειρεμένα με λάδι, κύμινο, γλυκόκρασί, γαρο, πιπέρι και άνηθο. Είναι πεντανόστιμο!! Άλλοι δε όπως ο Επιμαρχος (Ηβας), ο Ορειβασίος (Συν Α), ο Ηνίοχος (Τροχιλος), αναφέρουν ότι οι αρχαίοι συχνά περεθεταν στους καλεσμένους τους το φαγητό αυτό. 

   Η εκτίμηση και  σημασία έδιναν και οι Ρωμαίοι στα όσπρια. Αυτό είναι φανερό αν παρατηρήσουμε πως οι λατινικοί όροι για τέσσερα από τα πιο σημαντικά όσπρια έδωσαν το όνομά τους στις πιο γνωστές Ρωμαϊκές οικογένειες. Έτσι, οι Φάβιοι πήραν το όνομά τους από τα κουκιά (φάβα), οι Πίσιοι από τον αρακά (πισός), οι Λέντουλοι από τις φακές (lens) και ο Κικέρων, ο πιο γνωστός από όλους, από τα ρεβίθια (cicer arietinum).
Πριν μερικές δεκάδες χρόνια τα όσπρια αποτελούσαν ένα από τα πλέον περιφρονητικά είδη διατροφής, τα έλεγαν το κρέας των φτωχών και είναι αλήθεια. Λόγω της περιεκτικότητάς τους σε πρωτεΐνες και της χαμηλής τους τιμής αποτελούσαν εναλλακτική λύση στα ζωικά τρόφιμα. Συνδυασμένα με υδατάνθρακες όπως ρύζι, πλιγούρι, χυλοπίτες και άλλα γίνονται μία πολύ ισορροπημένη τροφή.